Kujtimet tona për gjyshërit e urtë

 

Gjyshi im erdhi të jetonte me ne në ditët e fundit të jetës së tij, ndërsa babai ndodhej në një udhëtim të gjatë. Një ditë, më tha me një zë të butë: biri im, shpesh më ndodh të harroj, të lutem më ndihmo të kujtoj oraret e namazit dhe më shoqëro në xhami.
Dhe kështu bëra. Çdo ditë e merrja për dore dhe e çoja në xhami, duke u siguruar që të mos humbiste rrugën.
Pas vdekjes së tij, një ditë po bisedoja me babanë dhe i thashë: Zoti e mëshiroftë gjyshin! Edhe pse vuante nga skleroza, nuk e humbi asnjëherë namazin.
Babai buzëqeshi lehtë dhe më tha: Zoti e mëshiroftë babanë tim! Po, ai ishte njeri i devotshëm dhe e kishte gjithmonë namazin në zemër. Por shoh se ai ka bërë të njëjtën gjë edhe me ty.
I habitur e pyeta: Si kështu?
Babai më shikoi me një vështrim të butë dhe tha: biri im, gjyshi yt nuk vuante nga skleroza…!
Zoti e mëshiroftë gjyshin tim! Vetëm tani e kuptova se ai nuk kishte frikë se mos humbiste rrugën për në xhami, por kishte frikë se mos e humbisja unë rrugën e drejtë.

E huazuar