Dr. Musli Vërbani
–
Ishte ditë feste.
Njerëzit ishin mbledhur dhe prisnin me padurim.
Erdhën magjistarët nën duartrokitjet e turmës.
Erdhi Faraoni, brohoritjet e mbuluan sheshin.
Kur erdhi Musai me të vëllanë, Harunin, ra një heshtje e thellë.
Musai ndenji në cep të sheshit dhe lutej në heshtje.
Magjistarët të gjithë së bashku lëshuan shkopinjtë e litarët që mbanin në dorë.
Sheshi u mbush me gjarpërinj, të mëdhenj e të vegjël.
Që të gjithë lëviznin, të gjithë përdridheshin.
Fillimisht njerëzit i zuri frika, por pastaj shpërthyen duartrokitjet.
Musai ishte i qetë.
Lëshoi shkopin që mbante në dorë mu në mes të sheshit.
Me të prekur në tokë, shkopi u shndërrua në një gjarpër të vërtetë.
Nuk ishte iluzion, nuk ishte si të tjerët.
Magjistarët shtangën, Faraoni u tremb.
Gjarpri iu drejtua shkopinjve e litarëve që kishin hedhur magjistarët e që dukeshin si gjarpërinj dhe i gëlltiti një nga një.
Pastaj iu afrua Musait, i cili e preku me dorë dhe gjarpri u kthye menjëherë në shkopin e mëparshëm.
Magjistarët e kuptuan.
Ishte mrekulli mbinatyrore e cila u dhurohet vetëm pejgamberëve dhe menjëherë u përkulën dhe thirrën: “Ne e besojmë Zotin e Musait e të Harunit, Zotin e vërtetë të gjithësisë!”
Faraoni u kthye nga magjistarët dhe u tha: – Si guxoni t’i besoni Musait pa më marrë leje mua? Unë do t’jua pres duart e këmbët, pastaj do t’ju var nëpër pemë. Pastaj do e shohim kush guxon të kundërshtojë këtu.
Ata thanë: – Bëj ç’të duash!, ne nuk heqim dorë nga Musai. Ne besuam Zotin.
Shpresa jonë e vetme është që Ai të na i falë mëkatet e derisotshme.
Dëshira jonë e vetme është të shkojmë në xhenet, pranë Zotit!
0 Comments