Dr. Vehbetu Zuhejli – “Usuli fikhu islam I ” (Ligjet e sheriatit)
Përkthyer nga: Dr. Musli Vërbani
“E MIRA” DHE “E KEQJA”
Esharijtë dhe Muëtezilët janë pajtuar se mendja e kupton “të mirën” dhe “të keqen” në dy çështje apo në dy koncepte:181
E para:
-“E mirë” quhet ajo çka është në përputhshmëri me natyrshmërinë, si f.v: ëmbëlsira, zëri i bukur, të shpëtuarit nga përmbytja etj.
“E keqe” quhet ajo çka është në kundërshtim me natyrshmërinë, si f.v: thatësia, zëri i keq, grabitja e pasurisë së tjerëve etj..
E dyta:
– “E mirë” quhet ajo çka është e përsosur (pozitive) si f.v:dituria vërtetësia.
-“E keqe” quhet ajo çka është e mëngët (negative) si f.v: injoranca dhe rrena.
Temë diskutabile është forma e tretë: E ajo është: të kihet për qëllim.
“E mirë”- ajo e cila meriton lavdërim në këtë botë dhe dënimin në botën tjetër, ndërsa:
“E keqe” – ajo e cila meriton nënçmim në këtë botë dhe dënim ne botën tjetër.
Këtu paraqitet mospajtueshmëria: A është e pavarur logjika që të kuptojë “të mirën” dhe “të keqën” në këtë koncept?!. E, nëse e kupton, atëherë a është i ngarkuar personi të veprojë a të mos veprojë?! Me fjalë tjera, a meriton shpërblim nëse vepron, apo dënim, nëse kundërvepron në atë që e kupton apo e koncepton mendja apo logjika.
E para: Drejtimi Esharit dhe ato që pajtohen me ta ( Esh’sharij) quhen pasuesit e Ebi Hasan el Esh’sharit” prej dijetarëve mutekeliminë, ka vdekur në vitin 324 hixhretit. Ky drejtim mendon se “e mira” dhe “e keqja” janë të ligjësuara në atë çka Ligjvënësi ka urdhëruar, si f.v. Besimi (Imani), namazi dhe haxhi: këto janë “të mira”.
Ndërsa, çka janë të ndaluara, si pabesimi dhe çështjet tjera të ndaluara, janë çështje “të këqija”.
Po qe se supozohet se është urdhër për t’u ndaluar ndaj ndalesave, dhe të larguarit nga e keqja, atëherë ajo çka është e urdhëruar për të vepruar është “e mirë”, e ajo çka është e ndaluar për tu vepruar është “e keqe”.182 Nga ky mendim dhe nga ky aspekt rezulton se te njeriu nuk kërkohet diçka të veprohet, as të ndalohet nga ndonjë veprim, nëse, sipas mendjes së tij (logjikës), e kupton se e mira është e mirë dhe e keqja e keqe, vetëm nëse i vjen atij thirrja ( daëve). Kjo do të thotë se Allahu nuk e dënon personin, i cili e sheh (mendon) se është e mirë e nuk e vepron, apo është e keqe dhe e vepron; e deri atëherë kur Allahu dërgon pejgamber, mendja nuk konsiderohet e vetmja rrugë për t’i kuptuar ligjet e Allahut ndaj të ngarkuarve.
Sipas këtij mendimi llogaritet se ligji i Ligjvënësit (Allahut) është peshorja ( kandari) i “të mirës” dhe i “të keqes”.
Ngjashëm me këtë kanë thënë disa dijetarë të Etikës, e sipas tyre: Peshorja (Kandari) i të mirës dhe i të keqes është ligji:
– çka obligon ligji, apo çka quhet e lejuar, është “e mirë” ,
-çka e ndalon ligji, apo çka quhet e ndaluar, është “e keqe”.
E dyta: Drejtimi i muëtezilëve dhe të tjerët, të cilët pajtohen me mendimin e tyresi Keramijët, Havarixhët, shitët Xhaëferij, Berahimët, Thenevijet e të tjerë, thonë:
“E mira” dhe “e keqja” janë çështje të logjikës, e nuk janë të përqendruara që të kuptohen prej Ligjvënësit. Ligjvënësi është vetë vërtetues (vulosës) i ligjit të mendjes ( logjikës), e cila e mëson prej ligjit të Allahut Lartmadhëruar.”183
Muëtezilët janë pasues të Vasil bin Ataut, i cili ka vdekur 144 H. Të mirën dhe të keqën patjetërsisht mendja e kupton, ose janë çështje të cilat patjetërsisht duhet të kuptohen si f.v.
“E mirë” është drejtësia (e vërteta) që bënë dobi, ndërsa:
“E keqe” është rrena, e cila e dëmton,
-Ose të cilat kuptohen pas një analize dhe vështrimi si f.v.
“E mirë” është e vërteta e dëmshme dhe,
“ E keqe” është rrena e dobishme.
Kjo nga shkaku se ndodh që e vërteta i dëmton disa persona, ndërsa në rrenë është dobia e tyre. Me një analizë dhe vështrim, mendja shpie njeriun në këtë rast se në të vërtetën është dëmi, ndërsa në rrenën është dobia, edhe atëherë kur rrena dëmton disa persona, ose, përkundrazi, është e dobishme edhe për ta, kjo sipas llogaritjes së dobisë së përgjithshme.
-Ose që mendja mund ta kuptojë pas një përqendrimi të saj në atë çka ka sjellë sheriati si f.v:
“E mirë” është të agjëruarit e ditës së fundit të Ramazanit dhe
“E keqe” është të agjëruarit e ditës së parë të muajit Sheval.
-Ose numri i kohëve të namazeve dhe numri rekateve të namazit. Në këtë fushë mendja nuk ka aftësi të ndërhyjë. Obligimet janë çështje të specifikuara për t’a zbuluar qëllimin e ligjit, të cilat për mendjen e njeriut janë qëllime të fshehura .
Sa i përket përkufizimit të “së mirës” dhe të “së keqes”, muëtezilët janë ndarë në dy grupe:
Dijetarët e mëhershëm thonë se e mira dhe e keqja në vepër janë cilësi vetajake, që do të thotë burimin e kanë prej vet qenies së tyre, e jo prej ndonjë çështjeje tjetër pas saj. Veprimi në vetvete dhe në gjendje normale buron të mirën ose të keqën, pa shikuar çka ka ndodhur pastaj në të. Në vetvete, martesa me motrën është e keqe, mirëpo pastaj tek njerëzit ka ndodhur që të cilësohet si e mirë.
Muëtezilët e mëvonshëm, prej tyre Xhebaijet, thonë: E mira dhe e keqja janë atribut i pandashëm i vet veprës dhe nuk merret parasysh, e mirë apo e keqe, për shkak të ndonjë veçorie të mëvonshme që i bashkëngjitet.
Disa Muëtezilë thonë: E mira dhe e keqja nuk janë e mirë dhe e keqe nga vetvetja, dhe nuk janë atribut i pandashëm, por merret parasysh varësisht prej ndryshimit të gjendjes, si f.v. ndonjëherë njeriu e shikon dobinë e tij, e ndonjëherë shikon dobinë e shoqërisë në përgjithësi.
Sido që të jetë, siç thotë Esneviju në medhhebin e tij: Më së miri është që mendja të zbulojë të mirën dhe te keqen, sepse ajo çka të përqendrohet në ligjin e Allahut, pasi që të vendoset në sheriatin islam, me bindje se është vaxhib ruajtja e të mirave dhe largimi i të këqijave. Ligjet e sheriatit vërtetohen nëpërmjet logjikës (mendjes) në atë që mendja sheh se është e domosdoshme, ose pas studimit e sheh se është e domosdoshme, ashtu siç kemi përmendur më sipër. Ndërsa, sa i përket asaj çka mendja nuk e sheh të domosdoshme, apo pas studimit nuk e sheh të domosdoshme, ligjet janë sqarues të asaj çka është e fshehur nga ne. Ligjvënës i vërtetë është Ligjvënësi në mënyrë të përgjithshme.
Mirëpo, mospajtimi është në atë se a është mendja mjeti (instrumenti) i mjaftueshëm për të kuptuar ligjin, i cili është vendosur (ligjësuar), ose nuk është ligjësuar.
Sipas këtij mendimi të muëtevezilëve rezulton se: Prej robit kërkohet që të veprojë të mirën, atë që e sheh se është e mire, edhe para zbritjes së sheriatit, dhe që të largohet nga e keqja, para zbritjes së sheriatit. Allahu i Lartmadhëruar e dënon, nëse e vepron, apo ka vepruar të kundërtën e asaj të cilën ai e mendon.
Ky mendim i Muëtevezilëve i ngjason asaj çka thonë dijetarët e sociologjisë: Peshorja e të mirës dhe e të keqes është ajo çka kuptohet prej veprimit të së dobishmes, ose të dëmshmes te shumica e njerëzve tek të cilët rezultojnë pasojat, apo paraqiten rezultatet e veprimit.
Nga kjo: Tek ai që nuk kanë arritur kumtimi i shpalljes së pejgamberëve, e as ligjet e tyre, është e kërkuar që të veprojë atë që mendja e tij e sheh se është e mirë, dhe për atë ai prej Allahut do të shpërblehet, ndërsa ai duhet të largohet nga ajo që mendja e tij e sheh se është e keqe, e nëse e vepron atë të keqe, ai do të dënohet.
E treta: Drejtimi (Mdhhebi) Maturdij. Këto janë pasuesit e Ebi Mensur Muhamed el Maturtijut( Familja Maturdi e Samarkandit), i cili ka vdekur në vitin 333 h. Në këtë drejtim është medhhebi Hanefij.
Ky drejtim mendon se: E mira dhe e keqja janë çështje të mendjes (logjikës). Pra, nuk janë çështje të ligjit, por mendja vetëm e kupton ligjin.
Te disa dijetarë të këtij drejtimi, e mira dhe e keqja janë më gjithëpërfshirëse se sa te muëtezilët. Pra, mund të jetë në vet çështjen, apo në vet atributin, ose në formë të kuptimeve të ndryshme,184 të cilat nuk mund të shfuqizohen, e të cilën do ta sqaroj më vonë.
Maturdijët e mëhershëm kanë mendim të kundërt prej të mëvonshmëve.
Maturdijtë e mëhershëm thonë: Mendja mund të jetë e pavarur në kuptimin e disa ligjeve, f.v. Imanin (Besimin), ndalimin e besimit (ateizmit) dhe të gjitha cilësitë, të cilat i përshkruhen Zotit të Lartmadhëruar, sa që këtë mund ta kuptojë edhe fëmija i logjikshëm. Kështu pra, robi është përgjegjës në atë që e kupton mendja. P.sh. Kush nuk beson, dënohet prej Zotit të Lartmadhëruar, pa marrë parasysh se a i ka ardhur kumtimi i shpalljes apo jo.185
Ebu Hanife r.a. thotë: Për injorancë (xhehl) askush nuk ka arsyetim, pasi që ai i sheh argumentet.
Autori i librit “Muslim Thubuti” sqaron: “Ndoshta qëllimi është pas analizës, vrojtimit dhe shikimit, sepse kjo zë vendin e shpalljes së pejgamberëve, të cilët i drejtohen zemrës (mendjes). E, koha e analizës dhe e vrojtimit është e ndryshme, sepse mendjet ndryshojnë”. Këto dijetarë pajtohen me muëtezilët në çështjet e thjeshta (të hapura), të cilat lehtë kuptohen se a janë të mira apo të këqija. Nuk thonë se patjetërsisht do të dënohen . Pra, kjo është pika e pajtimit me muëtezilët, të cilët thonë se lejohet që Zoti i Lartmadhëruar t’i falë.
Maturidijtë e mëvonshëm mendojnë se: E mira dhe e keqja janë plotësisht çështje të mendjes, siç mendojnë muëtezilët. Vetëm se ndryshe nga muëtezilët, ata mendojnë në atë se e mira dhe e keqja nuk janë obligueshmëri ligjore për njeriun (robin), por bëhen obligueshmëri logjike, kur të vendoset ligjshmëria nga Ligjvënësi, gjë që është e sigurt, sepse përderisa një çështje nuk ligjësohet, ajo është e paligjësuar. Pra, këto e kushtëzojnë kumtimin e shpalljes për ngarkueshmëri, gjë që është e kundërt me mendimin e muëtezil.
Dallimi në mes të maturdive të mëvonshëm dhe muëtezilëve është obligueshmëria. Pse te maturdijtë e mëvonshëm, para vendosjes (ardhjes) së ligjeve, robi nuk është i obliguar të veprojë, apo nuk ndalohet nga diçka, e as nuk ka dënim nga Allahu i Lartmadhëruar? Pajtohen me muëtezilët se mendjet në disa veprime janë të afta të kuptojnë fushën e dënimit dhe të shpërblimit
Maturidijtë e mëvonshëm i kundërshtojnë maturidijtë e mëhershëm në atë se në të gjitha veprimet nuk është obligueshmëri ligji, para ligjësimit apo para kumtimit të shpalljes, pa marrë parasysh a shihet qartë se është e mirë apo e keqe, apo nuk shihet qartë se a është e mirë apo e keqe.
ARGUMENTET E MEDHHEBEVE
Argumentet e Esharive:
Esharitë kanë paraqitur shumë argumente, të cilat i ka përmendur Amidiju në librin “Istiksaë”:186
E para: Po të kishin qenë e mira dhe e keqja atribute të tyre vetjake në të vepruar, do të kishte qenë në rregull ashtu gjithmonë dhe absolutisht kurrë nuk do të kishte qenë ndryshe, por gjithmonë veprimi do të kishte qenë përgjithmonë i mirë, ose përgjithmonë i keq; sepse ajo çka është vetjake substanciale nuk ndryshon, përderisa dihet se rrena ndonjëherë është e mirë dhe është obligative, sikur në rastin kur ka qenë në pyetje pejgamberi që të shpëtojë nga dora e kriminelit, ose të nxjerrë veten nga kthetrat e kriminelit, apo të nxjerrë veten nga kthetrat e gjakpirësit. Në këtë rast, e vërteta (e mira) është e keqe dhe e ndaluar.
Ky argumentim është i dobët, sepse:
E keqja vetjake nuk bie ndesh me të mirën aksidentale, sikur që edhe gënjeshtra në vetvete nuk është në kundërshtim me të mirën aksidentale, por, përkundrazi, ruajtja e vetes, pra ruajtja e vetvetes nga shkatërrimi.
Po ashtu mirësia e namazit është mirësi në vete. Mirësia e namazit nuk është në kundërshtim me të keqen, që e kaplon atë, në rast kur të falurit bëhet në vendin e uzurpuar.
Pas kësaj, ky argument nuk është i fuqishëm ndaj shumicës muëtezile, sepse shumica prej tyre nuk i përmbahen të keqes vetjake, e as mirësisë vetjake.
E dyta: Po të kishin qenë e mira dhe e keqja të logjikshme, Allahu nuk do t’i kishte zgjedhur për të qenë ligje të Tij, por do të kishin qenë të përkufizuara në ligjësimin e ligjeve, sepse definitivisht i ka ligjësuar dhe i ka ndërtuar në bazë të veprimit të keq ose të mirë. I logjikshmi nuk shikon në të kundërtën e asaj që është, sepse të keqen që e bën njeriu (aksidentalisht), Zoti e largon prej tij. Kështu që është vaxhib që dispozitat të jenë në përputhshmëri me logjikën. E, obligueshmëria nuk e lejon të drejtën e të zgjedhurit.
Po ashtu, edhe ky argumenti është i dobët, sepse :
Përputhshmëria e ligjit të Krijuesit me urtësinë e ligjshmërisë nuk e patjetërson domosdoshmërinë, por prapëseprapë vazhdon e drejta e të zgjedhurit: sikurse prokurori bie vendim në përputhshmëri me sheriatin, mirëpo kjo konsiderohet për të sjell vendim në gjykim, e jo detyrim; bile ka dallim në mes të atij që e bën obligative për veten e tij dhe atij që detyrohet të bëjë një veprim prej tjetrit. E para, është e drejtë zgjedhje, e dyta, detyrim apo imponim. Në Kur’an fisnik ka zbritur ajeti “Zoti i juaj ia ka bërë obligim vetes së Tij për ju mëshirës”
E treta: Po të kishte qenë patjetërsia shembull i së keqes, nga natyra e asaj padrejtësie do të kishte qenë e shkaktuar para shkakut, sepse do të kishte qenë e keqja e padrejtësisë, e cila është e shkaktuara e padrejtësisë, para padrejtësisë. E, kjo është e papranueshme, sepse e keqja e padrejtësisë, e cilësia nuk mund të jenë para të cilësuarës.
Ky argumentim është i dobët, sepse, edhe sipas zakonit, edhe sipas ligjit të sheriatit, e paraprira nuk është cilësi (atribut i çështjes) nga natyra se është e keqe,
E katërta: Po të kishin qenë e mira dhe e keqja çështje të logjikës, do të kishte qenë e lejuar që ai i cili bënë keq të dënohet, ose do të lejohej të mos dënohet, nëse dikush e sheh se është e mirë e vepron (edhe nëse është keq), para dërgimit të pejgamberëve, e dihet se kjo është e papranueshme, dhe në kundërshtim me argumentet e qarta të Kur’anit fisnik. Zoti i Lartmadhëruar ka thënë:” Dhe ne nuk i kemi dënuar, përderisa kemi dërguar pejgamber”.
Po ashtu, Zoti i Lartmadhëruar ka thënë:”Dhe Ne nuk i dënojmë derisa të dërgojmë të të dërguar”.
Zoti i Lartmadhëruar ka thënë: Dhe Ne po ti shkatërronim me dënim, që më parë do të thoshin:”O Zot po të na kishe dërguar pejgamber që t’i kishim pasuar ajetet e Tua që më herët, që të mos ishim nënçmuar dhe dëshpëruar “.
Zoti i Lartëmadhëruar ka thënë:
“Pejgamber përgëzues dhe vërejtësues, ashtu që pas dërgimit të pejgamberëve të mos ketë arsyetime prej njerëzve”
Unë nuk e shoh se është domosdoshmëri që mendja ta kuptojë të keqen dhe të mirën dhe atë se nuk shpërblehet dhe nuk dënohet, sipas kuptimit mes tyre, sepse shpërblimi dhe dënimi janë të ndërlidhura me ekzistimin e të ngarkuarit sheriativ praj Allahut të Lartmadhëruar, që të shihet se kush dëgjon e kush kundërshton.
Muëtezilët kanë polemizuar për këto argumente,187 me interpretime të ndërlikuara, sa që nuk i pranon as gjuha, as logjika dhe as praktika. Për shembull, ata thonë::“Dënimi i përmendur në ajetin e parë ka për qëllim dënimin në këtë botë, duke e argumentuar thënien e Zotit të Lartmadhëruar me ajetet paraprake i ngatërrojnë në tërësi
Duke analizuar kontestin e ajeteve: ”Kur dëshirojmë ta shkatërrojmë një vend, Ne bëjmë që të shfrenohen me dëfrime që të mëkatojnë, atëherë përmbushet Vendimi për t’i dënuar”(el Isra,16) dhe duke krahasuar me ajetin e fundit shoh se nuk ka vend të specifikimit të ajeteve (për dënimin në këtë botë).”
Po ashtu, muëtezilët kanë thënë: “Pjesa e ajetit “të dërguar” ka për qëllim mendjen, sepse mendja është i dërguar i brendshëm (abstrakt), i cili ia tërheq vërejtjen të kryejë vaxhibin, pra mendja është pejgamberi.
Edhe ky interpretim, poashtu, nuk mund të pranohet, sepse “i dërguar”, sipas Kur’anit, ka për qëllim shpalljen, e cila i shpallet njeriut. Fjala, në kuptim të drejtë, është vërtetuar edhe nga vet muëtezilët, se këtu ka kuptim të drejtë e jo alegorik, sepse fjala në kuptim të drejtë nuk mund te interpretohet në alegorike vetëm se me argumentim. Për këtë arsye, është thënë: “Esenciale është që fjala, në rend të parë, të ketë kuptim të drejtë.
ARGUMENTET E MUËTEZILËVE
Muëtezilët, po ashtu, janë argumentuar si vijon:188
E para: Po të mos kishin qenë të njohur e mira dhe e keqja para sheriatit, do të kishte qenë absurde të na mësojë, kur të vinin, sepse do të na vinte diçka që dëgjuesi as nuk do ta paramendonte, as nuk do ta logjikonte. E, kjo është absurde. Për këtë arsye, ka qenë vaxhib që të jenë të njohura para ardhjes së tyre.
Ky argumentim është i pafuqishëm, jorezistent, sepse qëndrimi i sheriatit (ligjit) nuk është që ta paramendojë të mirën dhe të keqen, sepse ne para ligjit paramendojmë çka është dënimi, shpërblimi, falënderimi dhe mallkimi i veprës, e po ashtu, çka nuk është. E, paramendimi i të mirës dhe të keqes nuk është që ta paramendojë ligji, por qëndrimi i ligjit është vërtetimi i tyre, e ka dallim në mes te paramendimit dhe vërtetimit.189
E dyta: Dakordohemi se mendja e kupton të mirën e drejtësisë dhe të keqen e padrejtësisë, pa pasur nevojë për ligj.
Këtij argumenti i kundërpërgjigjemi se: ky nuk është thelbi i debatit. Dihet se Esharijt pajtohen me muëtezilët se mendja i kupton këto çështje. Këto janë dy fjalë për të cilat nuk kemi çka të flasim. Ky argument nuk e tregon atë që kërkohet, sepse kërkohet fjala e tretë, pra, çka rezulton prej të mirës e çka prej të keqes, për rezultatin e shpërblimit dhe dënimit.
E treta: Po të mos kishin qenë e mira dhe e keqja çështje logjike, atëherë prej Allahut do të kishte qenë e mirë çdo gjë, do të lejohej rrena edhe prej Allahut, sepse mendja nuk gjykon as për të mirën, as për të keqen. Po të lejohej rrena prej Allahut të Lartmadhëruar, atëherë nuk do të kishte pasur pengesë që të paraqiteshin mrekullira prej gënjeshtarëve. E, kjo do të mbyllte derën e pejgamberisë, e cila është derë e lumturisë së njerëzimit; pastaj nuk do të mund të dallonim pejgamberin e vërtetë prej të ashtuquajturit pejgamber (rrenacakut). E, kjo do të shpinte te zhvlerësimi i ligjeve.
Ky argumentim polemizohet në atë se rrena është mangësi (e metë), e Allahu është pa të meta. Ne veç kemi thënë: “E mira dhe e keqja kanë kuptime të përsosmërisë dhe mangësisë”. E, nuk ka argumentim (polemizim) te dijetarët se ato janë çështje të logjikës.
ARGUMENTET E MATURIDIVE
Maturidijt kanë sjellë argumente me sa vijon:191
E para: Po të kishin qenë e mira dhe e keqja çështje jo të logjikës, por të ligjësimit, do të kishin qenë të barabarta në të njëjtën çështje, p.sh namazi dhe prostitucioni, para se të vinte ligji, do t’kishin qenë të barabarta. Të bërit vaxhib njërën, e tjetrën haram nuk është prioritare prej thelbit të ligjit; ajo është të dhënit prioritet, pa pasur të drejtë prioritare .
E dyta: Po të kishin qenë e mira dhe e keqja çështje të ligjit, atëherë dërgimi i pejgamberëve dhe ardhja e feve sprovë do të kishin qenë dhe shkatërrim për botën, nxitje të konfrontimeve, shkaktarë të mundimeve dhe të vështirësive. Dhe, dihet se njerëzit, para feve, kanë pasur liri absolute, kanë vepruar çka kanë dëshiruar, të sigurt se nuk do të dënohen, e as nuk do të shpërblehen. E, kur kanë ardhur Pejgamberët, ata i kanë ndarë veprat në hallalle dhe harame. E, atëherë njerëzit janë ndarë në dy grupe: besimtarë dhe pabesimtarë, e po ashtu, në dy grupe tjera: një grup në xhenet dhe një grup në xhehenem. Ndërsa, dërgimi i shpalljeve ka qenë mirësi dhe dëm. Kjo është e papranuar dhe e pavlefshme se Zoti i Lartmadhëruar ka thënë: “ Ty Muhamed të kemi dërguar mëshirë për të gjithë botërat”.
Ky argument sikurse tregon, e mira dhe e keqja janë çështje të mendjes. Atëherë kjo tregon se obligueshmëria e besimit dhe ndalimi i pabesimit janë gjithashtu çështje të mendjes, sepse në qoftë se pabesimtari do të arsyetohej për pabesimin e tij para dërgimit të pejgamberit, në të drejtën e tij do të ishte tragjedi e jo dhunti.
Maturidijtë e mëvonshëm janë argumentuar: se dispozita e të mirës dhe të keqes absolutisht nuk është e domosdoshme, edhe nëse dispozita do të ishte dispozitë për obligueshmëri të besimit (Imanit) dhe ndalimit të pabesimit (kufrit), ngaqë për mendjen nuk është e pranueshme që Allahu të të urdhërojë për besim, e në të njëjtën kohë të të mos shpërblejë, edhe nëse është e mirë, që mos të të ndalojë në pabesimin, e mos të të dënojë, edhe nëse është e keqe; sepse Allahu nuk ka nevojë për ibadet, sado e shumtë të jetë ajo, e nuk dëmtohet, nëse nuk adhurohet, meqë kur mendja nuk e ka obligueshmëri, veshëve (dëgjimit) nuk do t’i mbetej për detyrë ta përcjellë në mendje. Zoti i Lartmadhëruar ka thënë: Dhe, Ne nuk ndëshkojmë përderisa nuk dërgojmë të dërguar”
Zoti i Lartëmadhëruar ka thënë: Çdo herë kur hidhet ndonjë grup në të ( në zjarr), rojet i pyesin: Po a nuk ju ka ardhur pejgamber për t’ua tërheq vërejtjen. Ata përgjigjen: Po, sigurisht, Po, Na kanë ardhur pejgamber, por ne i kemi përgënjeshtruar dhe u kemi thënë: Allahu nuk ju ka shpallur asgjë.
Po ashtu, edhe mendjet ndryshojnë. Epshet gjykojnë në fushën e të drejtës dhe ligjin e tyre ia mveshin sheriatit (ligjvënësit).
Unë e preferoj mendimin e Maturidijve të mëhershëm191 , të cilët thonë se ligjet e besimit janë të kërkuara prej njeriut para ardhjes së ligjit, e jo ligjet praktike e sekondare. Argument për këtë janë hadithet që tregojnë për dënimin e natyralistëve në kohën e injorancës.192 Shembull: thënia e Pejgamberit s.a.v.s. “Poeti Kajs, prijës i poetëve digjet në zjarr”.193
Pastaj thënia e Pejgamberit s.a.v.s.: “ E kam parë (në natën e Isras dhe Miraxhin) Amër Luhijin duke u zvarritur për mjekre në zjarr.194 , sepse ai ka qenë i pari, i cili e ka shpikur adhurimin e “Behirës” “Saibës” dhe ka shpikur adhurimin idhujtar arab. E, dënimi i tij është bërë, sepse ai nuk është udhëzuar në besim me mendjen e tij, edhe nëse kjo ka qenë para dërgimit të Pejgamberit. Nuk ka dënim vetëm në bazë të ngarkimit. Burim i ngarkimit, sipas tyre, është mendja, sepse ata e kanë kuptuar dispozitën e ligjvënësit, nëpërmjet mendjes, e pastaj e kanë kundërshtuar dhe, për këtë arsye, meritojnë dënim.
Sipas këtij mendimi rezulton se:” Natyralistët japin përgjegjësi për humbjen e rrugës së besimit, e nuk japin përgjegjësi për dispozitat e çështjeve sekondare. Ndërsa, çka është thënë te njerëzit se natyralistët do të shpëtojnë, kjo nuk është ashtu, sepse natyralistët janë tre llojesh:
E para: Kush e ka kuptuar monoteizmin, me vizionin e tij, si Kis bin Saidetu el Ejadi, për të cilin i dërguari i Allahut Pejgamberi s.a.v.s. ka thënë: Ai do të ringjallet popull në vete.195 Po ashtu, edhe Ekthem Bin Sujfij et-Temimi dhe Zejd Bin Amër Nefijl. Këta janë të shpëtuar, sepse ata kanë besuar në Allahun duke u bazuar në mendjen e tyre të shëndoshë.
E dyta: Kush ndërron, zëvendëson, dhe beson në idhuj, pastaj për vete bën hallall e haram, si Amër bin Lejh, i cili ka hapur rrugën për arabët që të adhurojnë idhuj, ka shpifur ligje e zakone; ka bërë që të adhurohet “Behirja” “Saibetun” e “Vasiletun” e “ Hamin”, e pastaj arabët e kanë pasuar atë. Ata do të dënohen, sepse ata kanë ndryshuar të vërtetën, kanë mohuar të vërtetën dhe kanë adhuruar puta e idhuj.
E treta: Ai i cili as ka bërë idhujtari, por as ka besuar në monoteizëm dhe nuk ka hyrë në sheriatin e Pejgamberit, as nuk ka shpikur ligj për vete, por tërë jetën ka mbetur indiferent nga të gjitha këto dhe ka pasur qëndrim neutral e të paanshëm, për të ka shpresë për shpëtim.
Si përfundim del se:
Esh’arijtë thonë: “E mira dhe e keqja janë çështje të sheriatit (ligjit), e jo të mendjes, dhe nuk ka as ngarkesë, as shpërblim, e as dënim para dërgimit pejgamberor.
Muëtezilët e thonë të kundërtën. E mira dhe e keqja janë çështje të mendjes që me ta i obligon ligji prej Allahut për veprim ose mosveprim, me fjalë tjera, rezulton shpërblimi ose dënimi edhe para ardhjes së ligjit (sheriatit).
Maturidijtë janë ndarë në dy grupe:
Maturidijtë e mëhershëm thonë se: me dispozitë, shpërblim dhe dënim në atë që duket e mira e tij, ose e keqja e tij si f.v. besimi dhe pabesimi.
Ndërsa, maturidijtë e mëvonshëm thonë se e mira dhe e keqja janë çështje të mendjes, mirëpo kjo nuk bën të domosdoshme ligjësimin, ngarkimin, shpërblimin dhe dënimin.196 Si rezultat i mospajtimit del se:
E para: Tek ai i cili nuk ka arritur shpallja (ftesa) për obligimin, si f.v. i moshrrituri në majë të kodrës, ku nuk ka arritur njoftimi për ngarkesë, ku nuk ka pasur besim dhe nuk është vepruar me ligje.
Te muëtezilët dhe te një pjesë e Hanefijve, kërkohet prej tij veprimi i të mirave dhe largimi nga të këqijat dhe në botën tjetër dënohet edhe për atë që mendja e tij është e pavarur të gjykojë.
Ndërsa, te Esharijt dhe pjesa dërmuese e Hanefijve, si dhe maturdijtë e mëvonshëm, del se: Nuk kërkohet prej tyre dhe nuk kanë shpërblim. Gjithashtu, nuk dënohen, edhe nëse ka bindje të mosbesimit të qartë.197
Te maturdijtë e mëhershëm: Prej tyre kërkohet besimi dhe ndalohet pabesimi, shpërblehet për besim dhe dënohet për pabesim, nëse nuk e fal Allahu. Ndërkaq, përpos besimit dhe mosbesimit dhe çka është e mirë apo e keqe, nuk kërkohet prej tyre, e as nuk kanë shpërblim e as dënim.
E dyta: Falënderimi i begative.198
Te Esharijt, te maturdijtë e mëvonshëm dhe te shumica absolute e Hanefijve, logjikisht, falënderimi i begative nuk është obligim
Te muëtezilët dhe te maturdijtë e mëvonshëm është obligim.199
Argument i të parëve është se po të kishte qenë mendja e obliguar, atëherë ajo patjetër ka qenë dashur të jetë e obliguar për ndonjë dobi. Ndryshe, obligimi do të ishte i pavlerë, lojë e tallje, e kjo është e keqe, dhe është pengues që të kthehet vlera te Allahu i Lartmadhëruar, pasi që ai është ngritur, edhe pse kthehet vlera te robi. Nëse kthehet te robi në këtë botë, është absurde, sepse falënderimi është shprehje e lodhjes së vetvetes dhe pranimi i vështërsive, të cilat kanë ngarkesa për t’u larguar nga të këqijat logjike dhe të vepruarit e të mirave logjike; njeriu në ta nuk ka hise, edhe nëse i kthehet vlera e tij në botën tjetër.
Mendja nuk është e pavarur në njohjen e vlerave të botës tjetër apo edhe njohjen e vet botës tjetër, pa e lajmëruar Ligjvënësi për të. E, ai nuk ka lajme për botën tjetër.
Muëtezilët dhe ata që janë pajtuar me mendimin e tyre thonë: “Falënderimi është çështje që njeriu të gjitha begatitë që ia ka dhënë Allahu dhe çdo gjë që ka krijuar për të, t’i shfrytëzojë për veten e tij dhe të jetë mirënjohës për ta. Të vepruarit me falënderim e largon mendimin e dëmshëm; largimi i dëmit të paramenduar është vaxhib, sikur që të vepruarit me falënderim është vaxhib. Me fjalë të tjera: prej falënderimit ka dobi, e ajo është largimi prej kompleksit me bindje të thellë. Çështja se falënderimi sjell vështirësi nuk do të thotë se mohon arritjen e vlerave që i rikthehen atij, si shëndeti, shpëtimi i pjesëve trupore të jashtme e të brendshme, shtimi i furnizimit, largimi i të keqes etj. etj. Unë më herët kam parapëlqyer medhhebin e muëtezilëve dhe maturidive të mëhershëm.
Përpos këtyre, të tjerët nuk janë pa argumente të mjaftueshme në medhhebin e tyre. Muëtezilët e diskutojnë fjalën e fundit. E vërteta është siç ka thënë Shefkaniju. Me një fjalë dhe shkurt: Biseda për këtë temë është e gjatë dhe mohimi se mendja është e paaftë të kuptojë, se një vepër është e mirë apo e keqe, është vetëm stërmadhim dhe hiperbolizim, ndërsa kuptimi i mendjes se kjo vepër është vepër për të cilën shpërblehet, apo vepër e keqe, e cila sjell dënim, është e papranuar; sepse qëllimi është në atë që e perceptojnë mendjet se: Kjo vepër e mirë për të cilën lavdërohet vepruesi, e kjo është vepër e keqe, nënçmohet vepruesi. Ajo çka duhet theksuar është se kjo çështje është prej çështjeve të shkencës tevhidit, apo shkencës së besimit e cila hulumtohet në besimin (akaidin) fetar. Ndërsa, si rezultat i këtij mospajtimi, është i përqendruar vetëm tek ai, tek i cili nuk ka arritur shpallja e pejgamberëve; përderisa tek ata, tek të cilët nuk ka arritur ligji i pejgamberëve, kandari i të mirave dhe i të këqijave është sipas veprave, varësisht çka u ka ardhur në ligjet e tyre, e jo çka e kanë kuptuar me mendjet e tyre. Atë çka e ka urdhëruar sheriati (ligji) është e mirë, është kërkuar prej tij dhe shpërblehet për të, ndërsa atë që e ka ndaluar sheriati (ligji) është e keqe, është kërkuar largimi prej saj dhe dënohet për veprimin e saj.
Kundërshtohet medhhebi i muëtezilëve dhe maturidijve të mëhershëm me atë se nëse e mira dhe e keqja kuptohen vetvetiu, e pastaj pasohet ajo çka është ndërlidhur me ligjin e Allahut për veprat, apo për veprimin e pjesërishëm, atëherë si është e mundur të vijë shfuqizimi në ligje, kur dihet se atributi në vetvete nuk ndryshon (nuk zëvendësohet). E ligji, pra, nuk zëvendëson veten e tij. Dihet se shfuqizimi në praktikë veç ka ndodhur në disa veprime. Martesa me motra ka qenë e lejuar në fillim të krijimit, mirëpo pastaj është ndaluar.
I kundërpërgjigjemi këtij mendimi në atë se: vetjake quhet ajo çka një çështje zhduket, nëse zhvishet natyrshmëria e saj, e kjo në vetvete ndryshon nëse i paraqitet asaj çka është e kundërta e saj. Me fjalë të tjera: Veprës vetjake i paraqitet diçka që dominon mbi të dhe ia imponon ndryshimin e gjendjes, sikurse ftohja e ujit, e cila bëhet pas nxehtësisë së saj, ose ndonjëherë bie në tërësi si f.v.: cofëtina bëhet e lejuar, nëse kanoset rrezikimi i jetës, për shkak të urisë. Për këtë arsye, nuk e kanë lejuar shfuqizimin e ligjit në atë çka nuk mund të bjerë e mira e tij, apo e keqja e tij. Për këtë thuhet: ”Martesa me motra është e keqe në vetvete, është paraqitur mirësia në fillim të krijimit, sepse ka qenë shkak i ekzistimit dhe i shtimit, e për këtë arsye është e lejuar”. E, kur është paraqitur faza e re (shtimi), e keqja është rikthyer në kuptimin e keq të saj. Me këtë krahasohen ligjet tjera, të cilat janë shfuqizuar.
KLASIFIKIMI I VEPRAVE NË BAZË TË SË MIRËS DHE TË KEQES
Dijetarët e medhhebit Hanefij, pasi kanë vendosur se veprat ose janë të mira dhe të këqija nga vetvetja e tyre, ose në bazë të ndonjë çështjeje jashtë saj. Dhe, kanë vendosur se Ligjvënësi nga të ngarkuarit kërkon vetëm të mirën. Në bazë të asaj se çka ka në të mirën dhe çka ka në të keqën, si dhe çka është ndërlidhur me urdhrat e Allahut, ato i kanë ndarë në katër lloje, ndërsa çka janë të ndërlidhura me ndalesat e Ligjvënësit janë dy lloje.
Veprat, të cilat janë të ndërlidhura me urdhrat e Allahut, janë katër llojesh,200 e ato janë:E mirë në vetvete që nuk lejon rënien, si f.v. besimi nuk bie nga i ngarkuari asnjëherë, edhe nëse i ngarkuari detyrohet.
E mirë në vetvete, mirëpo, në bazë të rastit, lejon rënien si f.v. Në disa kohë të caktuara namazi nuk lejohet, e ato kohëra janë kur namazi është mekruh: falja e namazit nuk është e lejuar për lehonën dhe gruan me menstruacione, sepse i është paraqitur rasti jashtë namazit, i cili i mvishet si e keqe në shikim të Ligjvënësit, mirëpo nuk i është zhveshur mirësia e saj (namazit).
E mirë nga një faktor tjetër, por që bën pjesë në grupin e parë. Kjo është e mira, e cila paraqitet në krijesat e Allahut si f.v. zekati, agjërimi dhe haxhi. Këto vepra janë bërë të mira (janë mirësuar), pasi që i janë paraqitur shkaqe të tjera, e ajo është mbulimi (zëvendësimi) i zekatit vendin e të varfrit, agjërimi triumfon nga epshi, i cili urdhëron në të keqe, madhërimi dhe nderimi i shtëpisë së shenjtë (Qabes) me haxh. Nëse e shikon në vetvete (esencë), këto çështje nuk shihen në të mira, sepse zekati në vetvete është pakësim ( pas dhënies) i pasurisë. Agjërimi në vetvete është ndalimi i njeriut nga të mirat dhe kënaqësitë. Haxhi në vetvete është ecja e rrugës së gjatë për të vizituar vendet e caktuara.
Ky lloj është bartur në llojin e parë, sepse mjetet e mira janë për Allahun e Lartmadhëruar; ligjërisht ka rënë llogaria në të drejtë të robit, e këto janë bërë vepra posaçërisht të pastra për Allahun, e robi nuk ka të drejtë të hyjë e të zgjedh çka dëshiron. E mirë nga tjetri, por që nuk bie në llojin e parë, si f.v Xhihadi, dënimet penale, namazi i xhenazes.
– E mira e xhihadit është largimi i vuajtjeve të sulmuesve (okupuesve),
-Dënimet penale janë ndëshkim i kriminelit për kryeneçësi.
-Namazi i xhenazes për shkak të islamit të të vdekurit,
Përkujdesja për këto arsye është se:
– kur nuk ka sulmues, nuk ka luftë (xhihad),
-nëse nuk ka krime, nuk ka dënime penale
-Kur mungon feja islame te i vdekuri, nuk ka namaz të xhenazes për të.
Këto llogariten arsye, sepse këto janë në të drejtë zgjedhje, e nuk janë të pastra të Allahut, ndërsa janë të natyrës “të mira për tjetrin” Janë të mira për tjetrin, sepse, p.sh.: Xhihadi është dëmtimi i robërve (njerëzve) dhe shkatërrimi i qyteteve, ndërsa e mira prej tyre është ngritja e fjalës së Allahut lart dhe largimi i agresorit. Kështu, krahaso edhe çështjet tjera me radhë.
Sa i përket veprimeve, të cilat Ligjvënësi i ka ndaluar, janë dy llojesh:Lloji i parë: Ajo që ka të bëjë me ndalimin në çështje të ndjeshme, si f.v Pabesimi, prostitucioni, vrasja dhe uzurpimi. Pasi që këto çështje janë të ndërlikuara dhe të cilat janë të ndjeshme, janë të ndaluara. Ligjvënësi nuk ka dëshiruar lejimin e tyre te asnjë popull dhe nuk ka bërë që të realizohet asnjëfarë begatie për ata që i veprojnë, sepse nuk është mirë që krimineli të përfitojë ndonjë të mirë prej krimit të tij. Për këtë arsye, është e ndaluar që vrasësi i trashëgimtarit të trashëgojë prej trashëgimtarit të tij, të cilin e ka vrarë.
Ky lloj është dy nënllojesh:
E para: Çka është e keqe në vetvete: ky lloj nuk pranon shfuqizimin asnjëherë, si f.v. pabesimi.
E dyta: Çka është e keqe, nga një farë mënyre, dhe nuk mund të ketë prioritet asgjë tjetër përpos të keqes, dhe nuk pranon shfuqizimin. Thuhet: Ligjësisht është e keqe në vetvete, si f.v.; prostitucioni dhe uzurpimi i pasurisë.
Lloji i dytë: Ajo në çka është ndërlidhur ndalesa në çështje të sheriatit (ligjit). Kjo ndalesë është bërë për shkak të vetë natyrës së ndalesës, sepse Ligjvënësi i ka vendosur bazat, të cilat janë shkaktarë që të plotësohet qenia në të. Ndalesa është bërë, për shkak të shkaqeve jashtë qenies, ndërsa është mbështetur në të. Në të është vendosur ndalesa, e cila është mbështetur në të. Në të është vendosur ndalesa, e cila është e kundërta e kërkesës (nevojës). Mirëpo, kjo ndalesë nuk është pengesë që ajo të jetë shkak i të mirës në të.2001 Nga kjo fjali rezulton ajo çka e kemi sqaruar te Hanefijt për aktin e pavlefshëm, i cili është dy llojesh: akti i ngrirë (i pezulluar) dhe akti i prishur.
Te Hanefijt: “Akt i prishur” është: Akti, në të cilin e meta është në vet thelbin e aktit. Ndërsa:
Akt i pezulluar (i ngrirë) është Akti në të cilin ndalesa bëhet për shkak të ndonjë atributi që obligon të ngrihet (paralizohet). Shembull: shitblerja me ndonjë kusht të prishur vijon të jetë në fuqi, vetëm se pezullohet (ngrihet) përkohësisht. Kjo ndodh në rastet e shitblerjes së alkoolit ose mishit të derrit. Kjo tregon se me pranimin është bërë pronësimi i mjetit të blerjes, pra duhet të paguhet shuma e ngjashme.
0 Comments